دلم گرفته........

قوی زیبا

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد
شب مرگ تنها نشنیند موجی
رود گوشه ای کور و تنها بمیرد
در ان لحظه چندان غزل خواند ان شب
که خود در میان غزل ها بمیرد
گروهی بر بر ارند کین مرغ شیدا کیست
کجا عاشقی کرد همانجا بمیرد
چو از اغوش دریا بر امد
شبی هم در اغوش دریا بمیرد
تو دریای من بودی اغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

رویاهای تلخ

گردنم منتظر حلقه ی دستان تو بود

لیک دیدم به دو چشم نگران

دستهای تو گذشت

همچو ابی که روان بود به سوی دگران

به نام روشن کننده ی مشعل عشق

کسی غیر تو نمونده

حتی اگه دیگه نیستی

همه جا بوی تو جاری است

خودت اما دیگه نیستی

نیستی اما مونده اسمت

توی غربت شبونه

 میون رنگین کمون خاطرات عاشقونه

اخرین ستاره بودی

توی شب دلواپسی

خواستنت پناه من بود

تو غربت بی کسی ها

لحظه هر لحظه پس از تو

شب و گریه در کمینه

تو دیگه بر نمی گردی

اخرین قصه همینه

ای سرا پا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

دوست دارم

دوست دارم تموم دنیا یه شبه از هم بپاشه

اگه اون قلب زلالت از دستم رنجیده باشه

تو رویاهام همیشه ناز چشماتو کشیدم

از چه راههایی گذشتم تا اخر به تو رسیدم

می دونم دوسم نداری از حالا تا به همیشه

برای من اما هرگز هیچکی مثل تو نمیشه

اگه قصر ارزومو بشکنی و بریزی

خودت اینو خوب می دونی که چقدر واسم عزیزی

چه قبول کنی و چه بگی نمی پذیرم

اینقدر دیونتم من که بازم واست می میرم

جادوی بی اثر

هان ای عقاب عشق
از اوج قله های مه الود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من
انجا ببر مرا که شرابم نمی برد
ان بی ستاره ام که عقابم نمی برد
در راه زندگی
با این همه تلاش و تمنا و تشنگی
با این که ناله می کشم از دل که
اب .....اب
دیگر فریب هم به سرابم نمی برد
پر کن پیاله را

کاش می شد

کاش می شد که برای هم دنیای کوچک اما قشنگی بسازیم
 

کاش می شد توی این دنیای کوچک قهر نبود

دروغ نبود کاش می شد توی این دنیای کوچکمان درختی از عشق بسازیم

تا با دیدن ان درخت عشقمان محکم و استوار باشد
 

توی دنیای کوچکمان دست نوازشی از روی محبت وجود داشت

کاش دنیای کوچکمان انقدر محکم بود که با هیچ خنجری تکه تکه نمی شد

ولی افسوس که دنیای کوچک من وتو با دست خودمان تکه تکه شده

کاش می دانستی

کاش می دانستی ما را مجال ان نیست
که روزهای رفته را از سر گیریم
و لحظه های بی بازگشت را تمنا کنیم
کاش می دانستی فردا چه  اندازه دیراست
برای زیستن و چه اندوه زود برای مردن
و همیشه واژه ای است پر فریب
کاش می دانستی یک الاله
فرصت یک ستاره نیست
و به ناگاه بسته خواهد شد
پنجره های دیدار
در اجبار تقدیر
کاش می دانستی

محبت

محبت اختر فروزانی است که اسمان زندگی را با نور خویش درخشان میسازد

 گل زیبائیست که بوستان حیات را با عطر جانبخش و مستی اور خود

غرق نشاط و خوشی می کند

 فرشته نازنینی است که در اشیانه ی دلهای مهربان و حساس جای میگزیند

کلمه ی است که جهان بزرگ با تمام عظمت خود بر مدار ان می چرخد

محبت تو هم ای محبوبم چون اتش ملایم و گرمی بخش است

 که از کانون دلم سر کشیده و به تدریج تمام وجودم را فرا می گیرد

باد ما را خواهد برد

ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطرهای سوزان
در دستان عاشق من بگذار
و لبانت چون حسی گرم از هستی
به نوازشهای لبهای عاشق من بسپار
باد ما را خواهد برد

اگه از یادت رفتم

اگه از یادت رفتم
اگه رفتی تو زدستم
اگه یار دیگرونی
من هنوز عاشقت هستم
با وجود اینکه گفتی
دیگه قهری تا قیامت
با تموم سادگی ام
گفتم اما به سلامت
شاید این خوابه که دیدم
هر چه حرفه از تو شنیدم
قلب نا باور من گفت
من به عشقم نرسیدم
پیش از این نگفته بودی
غیر از ما کسی رو داری
تو گریه تو شادی
سر تو رو شونه هاش میذاری
تو رو می بخشم و هرگز
دیگه یدت نمی افتم
برو زیبای عزیزم
تو گرونی من چه مفتم

در غروب رفتن تو...........

در غروب رفتن تو لحظه هایم را شکستم

زیر بارون جدایی با خیال تو نشستم

بی تو تنها گریه کردم تو شبهای بی ستاره

انتظارت رو کشیدم تا که برگردی دوباره

پشت شیشه روز و شبها دل به بارون می سپارم

من برای گریه هایم چشمه ها رو کم می یارم

انتظار با تو بودن منو از پا در می یاره

ترس از این دارم که بی تو تا ابد چشمم بباره

خاکستر رویا

 همه ی ارزوهای دست یافتنی خودمو که نگذاشتند

به اونها برسم گوشه ای از دلم مخفی می کنم

رویاهامو به اتش می کشم

و خاکستر شون رو اروم روی ارزوهام می پاشم

 تا کسی نتونه اونها رو ببینه

 شاید روزی شما اشک هامو پاک کنید
 

شاید ارزوهامو باور کنید شاید........

تقدیم به چشمهایی که در راه ماندند و دلهایی که انها را راندند