آســـمــون چـــشــمـات

اگـر بـاز از روزگــار دلـت گـرفـت،لـحـظـه هـا ثـانـیـه ابـری شـدن ، بـیـا بـا مـــن

آســـمــون چـــشــمـات

اگـر بـاز از روزگــار دلـت گـرفـت،لـحـظـه هـا ثـانـیـه ابـری شـدن ، بـیـا بـا مـــن


در حضور خارها هم میشود یک یاس بود..در هیاهوی مترسکها پر از احساس بود 

 

میشود حتی برای دیدن پروانه ها....شیشه های مات یک متروکه را الماس بود. 

 

دست در دست پرنده،بال در بال..نسیم ساقه های هرز این بیشه ها را داس بود 

 

کاش می شد حرفی از « کاش میشد» هم نبود....هر چه بود احساس بود و عشق بود و یاس بود  

 

 



نظرات 2 + ارسال نظر
یاسر شنبه 6 مهر 1387 ساعت 05:32

سلام نازنینم

وبلاگ فوق العاده ای داری



یاسر شنبه 6 مهر 1387 ساعت 05:33


فریدون مشیری
F.Moshiri


--------------------------------------------------------------------------------

از اوج




باران، قصیده واری،

- غمناک -

آغاز کرده بود.



می خواند و باز می خواند،

بغض هزار ساله ی درونش را

انگار می گشود

اندوه زاست زاری خاموش!

ناگفتنی است...

این همه غم؟!

ناشنیدنی است!

***

پرسیدم این نوای حزین در عزای کیست؟

گفتند: اگر تو نیز،

از اوج بنگری

خواهی هزار بار از اوج تلخ تر گریست!

*****

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد